Grobel
Grobel - Bieruń Stary
Wielki Staw Bieruński
Wielki Staw Bieruński powstał w XVI w., a położony był pomiędzy Bieruniem, Ścierniami i Lędzinami. Jego powierzchnia liczyła ponad 600 ha, a głębokość dochodziła do 3 metrów. Był to największy tego typu zbiornik wodny na Śląsku. Prowadzona tutaj hodowla ryb była jednym z podstawowych dochodów komory pszczyńskiej przez wiele lat. Staw został osuszony ok. 1825 r.
Grobel
Początki Grobli należy umiejscawiać w latach 30. i 40. XVI w., kiedy to na polecenie pana na Pszczynie, Jana VI Turzo, usypano na wschodnim krańcu miasta prawie trzykilometrowy wał ziemny, o wysokości 5 metrów i szerokości 18 metrów, mający chronić zabudowania i mieszkańców przed wezbraniami wód Wielkiego Stawu Bieruńskiego. Budowa tej konstrukcji była przeprowadzona zgodnie z zasadami inżynierii - podłoże pod wał zostało oczyszczone z wszelkiego drewna, które z czasem mogłoby rozszczelnić groblę, a boki umocniono wikliną i darnią. Dodatkowo wmontowano mechanizmy spustowo-nawadniające, tak zwane baszty, mnichy, żłoby czy bartnice.
Grobla uznawana jest za zabytek inżynierii budownictwa ziemnego i drugi, po Kopcu, zabytek historii na terenie Bierunia.
Kładka, zbudowana w 2006 r., mająca w zamyśle połączyć wał podzielony w ubiegłym wieku na rzecz drogi, uzupełnia dzisiejszy wygląd Grobli, niejako stanowiąc bramę wjazdową do miasta.
Aktualnie na Grobli znaleźć można ścieżkę dydaktyczną, przypominającą najważniejsze dane historyczne i legendarne związane z tym miejscem.
